Het verhaal achter Animal Tails
Over Animal Assisted Therapy
Jorgen Bruggeman, oprichter Animal Tails vzw, aan het woord:
Een jongen heeft het moeilijk. Hij is 16 jaar oud en heeft een behoorlijk agressieprobleem. Elke dag dat hij beslist om niet te spijbelen en toch naar school te komen, loopt het moeilijker en moeilijker.
Op vraag van de directie volg ik de jongen intensief op. We zetten ons rond de tafel en proberen het probleem op te lossen. De jongen wil echter niet veel zeggen. Hoeveel ik ook probeer te weten te komen wat er scheelt, het blijft stil aan de andere kant van de tafel
De jongen zwijgt, en hij blijft zwijgen. Hoe langer ik hem ken, hoe verder zijn kap over zijn hoofd wordt getrokken, en hoe meer ik me erger. De rust én het geduld die ik normaal heb, maken plaats voor frustratie.
Het onvermijdelijke gebeurt ergens voor de vakantie. De jongen gaat door het lint en smijt een stoel naar het hoofd van zijn leerkracht. Voor de directie is de maat vol. Dit kan zo niet langer en de jongen krijgt een schorsing.
Het is in de daaropvolgende vakantie dat ik op een middag met de honden ga wandelen. De zon staat hoog aan de hemel en de honden hebben hun dagje wel: de ideale mix voor de perfecte middag. Terwijl de honden zich de ziel uit het lijf lopen, zie ik iets verder een groepje jongeren rustig met elkaar praten. Wanneer het groepje zich plots luidruchtig in beweging zet, reageert Samba als een duiveltje uit een doosje. Hij heeft het niet zo begrepen op lawaai en schiet zich luid blaffend naar het groepje toe. Samba is een bange hond met een serieuze rugzak, ik weet dan ook dat hij zich veel stoerder voordoet dan hij eigenlijk is. Maar… Hoe leg je dat uit? Een beetje beschaamd loop ik in de richting van de jongeren om uit te leggen dat ze geen 'schrik moeten hebben. Hij doet immers niets'.
Nog voor ik bij het groepje aankom, herken ik hem. De jongen.
Even sta ik perplex en weet ik niet wat gezegd. Mijn metgezellen (de twee andere honden, die een stuk socialer zijn) beslissen er echter anders over en gaan het groepje enthousiast begroeten. De stilte lost op en het ijs wordt gebroken. De jongeren reageren enthousiast op de honden en de jongen komt me, eenmaal hij zich los heeft kunnen wrikken van de honden, vriendelijk begroeten.
Wat nadien volgt, maakt me nog iets stiller. Met drie dolle honden om ons heen (ook Samba is ondertussen ontdooid), praten we onder een aangename lentezon over hem, de honden en mezelf. Hij vertelt me over zijn eigen hond, over de moeizame relatie met zijn ouders, over hoe hij zich voelde na de schorsing op school. De jongen lijkt wel een spraakwaterval. Wanneer ik een klein half uur later naar huis wandel, weet ik meer over de jongen dan de kennis die ik vergaarde in de voorgaande 10 gesprekken.
Ook terug op school, na de vakantie, blijft onze ontmoeting nazinderen. Het kost me niet veel moeite om het gesprek met hem weer op te bouwen. We delen ‘iets’ (een moment, een passie, een verhaal) en dat zorgt ervoor dat alle eerder opgebouwde nervositeit plaats maakt voor een vorm van vertrouwen.
Het is het begin van een intensieve begeleiding die wel werkt. We kiezen ervoor om onze vertrouwde tafel achter te laten, en op een andere manier met elkaar verder te werken. En dat werkt...
Het verhaal achter Animal Tails
Al jaren werk ik in de ‘hulpverlenende’ en ‘zorgende sector’. Ik begeleidde mensen met een werkstraf, werkte als ‘jongerenpreventiecoach’ bij de Stad Gent en werk nu al 7 jaar als leerlingbegeleider in het deeltijds onderwijs.
In hulpverlening gebeurt meestal hetzelfde wanneer kinderen, jongeren, mensen… het moeilijk hebben. De hulpverlener zet zich rond de tafel met de cliënt en vanuit een ‘empowerende’ visie doen we een poging om de persoon die voor ons zit, te helpen. Hierbij lijken we ‘onze taal’ heel erg nodig te hebben. We spreken met onze cliënten, we proberen te redeneren en reflecteren, we benoemen en proberen niets uit de weg te gaan. Aan kinderen en jongeren vragen we hoe het komt dat ze het moeilijk hebben.
Hoe langer ik met mensen werk, hoe meer ik besef hoeveel kinderen en jongeren niet over de nodige taal beschikken om te antwoorden. Ze blijven stil, afwachtend, ze trekken hun kap iets verder over hun hoofd heen en zoeken andere manieren om hun boodschap te verkondigen (kledij, muziek, een aparte haartooi, verboden middelen, gaming,…) . Hoe meer we falen binnen de hulpverlening, hoe meer deze jongeren zich aan ons ergeren.
Animal Tails startte anderhalf jaar geleden omdat...
… je niet noodzakelijk hoeft te praten (de dieren kunnen het ook voor jou doen)
… je niet noodzakelijk grootse doelen hoeft voorop te stellen (ook zonder ze steeds opnieuw te benoemen, kan je ze bereiken)
… het geen verplichting is om je steeds in een onnatuurlijke setting te blijven begeven (want het is écht onnatuurlijk om met een kind/ jongere rond de tafel te zitten én te moeten praten over problemen)
… dieren op zo een veilige manier, zo veel dingen bespreekbaar maken
De basis voor Animal Tails vzw is het ‘werken met dieren’ en het ‘werken met dierenverhalen’ (animal tales). Animal Tails wil kinderen en jongeren die het moeilijk hebben, een stem geven. Samen met kinderen, jongeren en dieren, creëren we in een veilige setting, nieuwe kansen op een nieuw verhaal. Want elk verhaal verdient een staartje (Animal Tails).
Lees meer over het ontstaan van de postkaarten.
Jorgen Bruggeman is oprichter Animal Tails vzw, en 'gedragsbegeleider hond' bij WelloPet
WelloPet wil vzw's helpen die zich inzetten voor een goed doel rond hond of kat. Meld jouw vzw aan op hello@wellopet.be en misschien is er wel iets te bedenken...
Koop postkaarten en steun de vzw